ارتباط مستقیم دیابت نوع ۲ با سپسیس
نتایج یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که دیابت نوع ۲ می‌تواند خطر ابتلا به سپسیس یا عفونت خونی تهدیدکننده حیات را تا دو برابر افزایش دهد. سپسیس زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی بدن واکنشی بیش از حد به یک عفونت نشان داده و همین امر منجر به آسیب جدی اندام‌ها و حتی مرگ می‌شود.
گروه‌های پرخطر در ابتلا به سپسیس
بر اساس یافته‌های این مطالعه، مردان و افراد زیر ۶۰ سال مبتلا به دیابت نوع ۲ بیش از سایرین در معرض خطر سپسیس قرار دارند. داده‌ها نشان داد که افراد ۴۱ تا ۵۰ ساله به‌طور ویژه با افزایش بیش از ۱۴ برابری احتمال ابتلا به سپسیس مواجه هستند.
نتایج مطالعه گسترده در استرالیا
این تحقیق با بررسی داده‌های بیش از ۱۴۰۰ فرد مبتلا به دیابت نوع ۲ و مقایسه آن‌ها با ۵۷۰۰ فرد سالم طی یک دوره ۱۰ ساله انجام شد. نتایج نشان داد:
- حدود ۱۲ درصد از بیماران دیابتی به سپسیس مبتلا شدند.
- در گروه افراد سالم، این رقم تنها ۵ درصد بود.
این آمار نشان می‌دهد که دیابت نوع ۲ حتی پس از تعدیل سایر عوامل خطر، همچنان با دو برابر شدن احتمال ابتلا به سپسیس همراه است.
نقش سیگار و قند خون بالا در افزایش خطر سپسیس
محققان تأکید کردند که سیگار کشیدن در میان بیماران دیابتی با افزایش ۸۳ درصدی خطر سپسیس همراه است. همچنین قند خون بالا می‌تواند عملکرد سیستم ایمنی را مختل کرده و بدن را نسبت به عفونت‌های مختلف مانند عفونت‌های ادراری، پوستی و ذات‌الریه آسیب‌پذیرتر کند؛ عفونت‌هایی که در نهایت می‌توانند به سپسیس منجر شوند.
عوامل قابل اصلاح برای کاهش خطر سپسیس
به گفته پژوهشگران، برخی عوامل خطر قابل کنترل هستند که می‌توانند احتمال ابتلا به سپسیس را کاهش دهند:
- ترک سیگار و پرهیز از مصرف دخانیات
- کنترل و تعدیل سطح قند خون
- پیشگیری از بروز عوارض عروقی و عصبی ناشی از دیابت
ضرورت تحقیقات بیشتر درباره دیابت و سپسیس
اگرچه این مطالعه ارتباط قوی میان دیابت نوع ۲ و سپسیس را نشان می‌دهد، اما محققان تأکید کردند که هنوز نمی‌توان رابطه علت و معلولی قطعی میان این دو بیماری اثبات کرد. به همین دلیل، انجام تحقیقات گسترده‌تر برای درک بهتر سازوکارهای بیولوژیکی و یافتن راهکارهای پیشگیرانه ضروری است.
جمع‌بندی
این یافته‌ها بار دیگر اهمیت مدیریت صحیح دیابت نوع ۲ را برجسته می‌کند. کنترل قند خون، اصلاح سبک زندگی و پیشگیری از عوارض دیابت می‌تواند نه تنها کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشد، بلکه خطر ابتلا به بیماری‌های مرگباری همچون سپسیس را نیز به میزان قابل توجهی کاهش دهد.
