غزل بهرامی، دانش‌آموز نابینای شهرستان پاوه، با وجود محدودیت‌های فراوان در دسترسی به منابع آموزشی، در کنکور سراسری ۱۴۰۳ رشته علوم انسانی موفق به کسب رتبه دوازدهم کشور شد.
دسترسی به منابع مطالعاتی سازگار با نیازهای ویژه کم‌بینایان و نابینایان یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های او بود. کتاب‌های صوتی کنکور غالباً نسخه‌های قدیمی داشتند و نمونه‌های به‌روز در اختیارش قرار نمی‌گرفت. علاوه بر این، هیچ کتاب تست بریل قابل استفاده برایش مهیا نبود و فرآیند تبدیل سایر منابع به خط بریل نیز بدون حمایت رسمی انجام می‌شد.
مطالعات جدی غزل از تیرماه سال گذشته آغاز شد، و پیش از آن هم از پایه دهم به‌صورت پراکنده برای کنکور برنامه‌ریزی می‌کرد. در مراحل نخست روزانه هشت تا نه ساعت مطالعه داشت و با نزدیک شدن به آزمون، این زمان به بیش از چهاردهم ساعت رسید.
او درباره پیش‌بینی‌اش از نتیجه آزمون گفت: «فکر می‌کردم بین رتبه‌های سی تا هفتاد قرار بگیرم، اما خوشبختانه موفق شدم رتبه دوازدهم را کسب کنم.»
غزل تصمیم دارد رشته روانشناسی را در دانشگاه تهران یا شهید بهشتی ادامه دهد تا علاوه بر تعمیق دانش تخصصی، در ارتقای سلامت روان جامعه نقش مؤثرتری ایفا کند.
تحصیل در مدارس عادی برای او با دشواری‌هایی همراه بود؛ همکلاسی‌ها و معلمان در بسیاری مواقع با شرایط خاص او آشنا نبودند. با این حال، حمایت‌های خانواده و همراهی معلم ادبیاتش، خانم محمدپور—که در جلسات آزمون به‌عنوان منشی و تسهیل‌کننده تبدیل منابع همکاری می‌کرد—نقش کلیدی در موفقیتش داشت.
با توجه به اهمیت تأمین امکانات آموزشی برای دانش‌آموزان نابینا و کم‌بینا، پیشنهاد می‌شود:
- سازمان‌های غیردولتی و وزارت آموزش و پرورش تهیه و انتشار گسترده کتاب‌های درسی و کمک‌درسی در قالب صوتی و بریل را در دستور کار قرار دهند
- مدارس به فناوری‌های کمک‌رسان مثل صفحه‌خوان‌ها و نرم‌افزارهای تبدیل متن به گفتار مجهز شوند
- حمایت مالی و معنوی از تولید و به‌روزرسانی منابع آموزشی ویژه این دانش‌آموزان انجام گیرد
غزل بهرامی توصیه کرد که دانش‌آموزان نابینا و کم‌بینا به‌ویژه در مناطق محروم، از ناامیدی دوری کنند و با اعتماد به نفس و اراده قوی مسیر تحصیلی خود را ادامه دهند، حتی اگر برخی اطرافیان به توانایی‌هایشان شک کنند.
کسب رتبه دوازدهم کنکور توسط یک دانش‌آموز نابینا نشان می‌دهد که با فراهم شدن زیرساخت‌های مناسب و بهره‌گیری از فناوری‌های نوین، محدودیت‌های جغرافیایی و جسمی نمی‌توانند مانع رشد و شکوفایی استعدادها شوند.
