معاون قوانین و مقررات دفتر حقوقی امور مجلس سازمان حفاظت محیط زیست، با ابراز نگرانی از وضعیت محیط‌بانان کشور، اعلام کرد که با وجود جایگاه ضابط قضایی، محدودیت‌های جدی در قانون به‌کارگیری سلاح، جان این حافظان طبیعت را به خطر می‌اندازد. لایحه اصلاح این قانون، از سال ۱۳۹۵ در مجلس معطل مانده و عدم تصویب آن، مشکلات فراوانی را برای محیط‌بانان در مواجهه با متخلفان مسلح در مناطق صعب‌العبور ایجاد کرده است.
محدودیت‌های قانونی و بهای سنگین آن
دکتر عادل محمدی، ضمن تسلیت مجدد به مناسبت شهادت محیط‌بانان “یاسر مصدق” و “هدایت‌الله دیده‌بان”، به چالش‌ها و ریشه‌های خطرآفرین شغل محیط‌بانی پرداخت. وی تأکید کرد که بر اساس ماده ۱ قانون حفاظت و بهسازی محیط زیست، سازمان محیط زیست موظف به صیانت از سرمایه‌های حیاتی کشور است. با این حال، هر مأمور محیط‌بان در میدان عمل با چالش‌های خطیر و شرایط بسیار سخت جغرافیایی و کاری روبه‌روست؛ شرایطی که گاه به از دست دادن جان عزیزانمان ختم می‌شود.
محمدی با بیان اینکه محیط‌بانان ضابط خاص قضایی محسوب می‌شوند، افزود: “ماده ۳ قانون به‌کارگیری سلاح تنها سه بند خاص برای دفاع از جان خود و دیگران تعریف کرده است و حتی در مواجهه با متخلفان مسلح هم محیط‌بانان اغلب پس از شلیک متخلفان مجاز به واکنش هستند.” این محدودیت قانونی، کار را برای محیط‌بانان در مناطق صعب‌العبور و مقابله با شکارچیان متخلف بسیار دشوار کرده و امنیت جانی آن‌ها را به طور جدی تهدید می‌کند.
تعلل ۹ ساله در اصلاح قانون: از سال ۱۳۹۵ تا امروز
معاون قوانین و مقررات دفتر حقوقی امور مجلس سازمان محیط زیست، با تشریح ابعاد حقوقی این ماجرا، یادآور شد که اصلاحیه قانون حمل و به‌کارگیری سلاح از سال ۱۳۹۵ در مجلس مطرح است و به رغم پیگیری‌های مکرر سازمان محیط زیست و ارائه پیشنهادات اصلاحی، هنوز به تصویب نهایی نرسیده است. وی اشاره کرد که “برخی ایرادات جزئی واژگانی مانند کاربرد واژه «نیروهای انتظامی» به جای «نیروهای مسلح» مانع تصویب می‌شود و همچنان این لایحه به نتیجه نرسیده است.” این تعلل در تصویب یک قانون حیاتی، بار سنگینی بر دوش محیط‌بانان گذاشته است.
درخواست از مجلس برای تأمین امنیت محیط‌بانان
محمدی ضمن قدردانی از رویکرد رئیس سازمان محیط زیست و معاونت حقوقی در پیگیری جدی‌تر این اصلاحات، از مجلس شورای اسلامی تقاضا کرد تا با سرعت‌دهی به روند تصویب لایحه، امنیت محیط‌بانان و آینده زیست‌بوم‌های ملی را تأمین کند. او ابراز امیدواری کرد که “روزی برسد که آیندگان درباره اقدامات ما در حفظ این نسل و این طبیعت، با افتخار سخن بگویند و این درد بزرگ فقدان مدافعان محیط زیست در مأموریت‌ها تکرار نشود.”
در برنامه‌ای رادیویی، محمدی ضمن آرزوی توفیق برای محیط‌بانان و تقدیر از تلاش‌های فداکارانه مدافعان محیط زیست کشور، تأکید کرد که پاسداری از طبیعت یک وظیفه ملی و مشارکتی است و “استمرار بی‌توجهی به این قشر جسور و فداکار، خسارت‌هایی غیرقابل جبران برای طبیعت و سرمایه ملی ایران به همراه خواهد داشت.”
