شهرستان جویبار در استان مازندران با اختصاص ۱۱۵ هکتار از اراضی خود به کشت گلخانه‌ای، گام بلندی در جهت افزایش بهره‌وری منابع آب و خاک و تولید محصولات متنوع کشاورزی برداشته است. این توسعه چشمگیر، در پاسخ به چالش‌های تغییرات اقلیمی و محدودیت‌های آبی صورت گرفته و نقش مهمی در تامین امنیت غذایی و رونق اقتصادی منطقه ایفا می‌کند.
تنوع محصولات و سازه‌های کشت گلخانه‌ای
عبدالله رحیمی، مدیر جهاد کشاورزی شهرستان جویبار، خبر داد که در حال حاضر، ۱۱۵ هکتار گلخانه در این شهرستان به تولید طیف وسیعی از محصولات مشغول هستند. این محصولات شامل:
- سبزی و صیفی‌جات: به ویژه خیار رقم ویکتور
- محصولات باغی: نظیر لیموترش از ارقام لایم کوات و پرشین لایم، و شلیل سوپر سان کینگ
- گل و گیاهان زینتی: شامل گل‌های شاخه بریده و آپارتمانی
این کشت‌ها هم در سازه‌های سنتی و هم در گلخانه‌های مدرن صورت می‌گیرد که نشان‌دهنده تطبیق‌پذیری کشاورزان منطقه با فناوری‌های نوین و سنتی است.
دستاوردهای تولیدی و چشم‌انداز توسعه
رحیمی میزان تولید محصولات گلخانه‌ای جویبار را در بخش سبزی و صیفی حدود ۲۰ هزار و ۲۰۰ تن، در بخش محصولات باغی ۱۸۷ تن، و در بخش گل و گیاهان زینتی ۴۵۰ هزار گلدان یا شاخه گل برآورد کرد. این ارقام نشان‌دهنده ظرفیت بالای تولیدی این شهرستان در بخش کشاورزی گلخانه‌ای است.
مدیر جهاد کشاورزی جویبار همچنین از توسعه دو هکتار گلخانه مدرن صنعتی در بخش تولید محصولات باغی در سال گذشته خبر داد. او ابراز امیدواری کرد که با ارائه تسهیلات مناسب و جذب سرمایه‌گذاران و کشاورزان فعال، روند توسعه این نوع گلخانه‌ها سرعت بیشتری بگیرد. این توسعه، نه تنها به افزایش تولید کمک می‌کند، بلکه باعث ایجاد فرصت‌های شغلی جدید و استفاده بهینه از منابع خواهد شد.
کشت سنتی “شاسی سرد” و سهم آن در تولید
رحیمی در ادامه افزود که تخمین زده می‌شود حدود ۴۰۰ هکتار از اراضی کشاورزی شهرستان جویبار نیز به تولید خیار در محیط‌های سرپوشیده بدون سیستم گرمایشی و به صورت سنتی، معروف به “شاسی سرد”، اختصاص داشته باشد. با متوسط عملکرد ۵ کیلوگرم در مترمربع، تولیدی بالغ بر ۲۰ هزار تن خیار در این سازه‌های سنتی برآورد می‌شود. این شیوه کشت سنتی، با وجود سادگی، سهم قابل توجهی در تامین نیاز بازار و اقتصاد محلی دارد و نشان‌دهنده تداوم همزیستی موفق روش‌های مدرن و سنتی در کشاورزی جویبار است.
توسعه کشت گلخانه‌ای در جویبار، نه تنها به افزایش تولید محصولات کشاورزی کمک می‌کند، بلکه با توجه به مزایایی همچون مصرف کمتر آب و کنترل بهتر آفات و بیماری‌ها، گامی مهم در جهت کشاورزی پایدار و حفظ محیط‌زیست منطقه محسوب می‌شود.
